Ετούτο εδώ το θέατρο,
το μέγα καλυβάκι,
του Λόγου και του Δράματος
το πάνσεπτο αλωνάκι,
είδε στη νέα εποχή
το Μάνο τον Κατράκη,
την Παξινού, το Μινωτή,
το Μίκη Θοδωράκη,
μα ωσάν και την Ολύτσικα
δεν έχει να θαυμάζει :
να 'ναι Δεκέβρης άγριος
και να χτυπάει τ' αγιάζι
την πύλη πίσω απ' τη σκηνή
και την αρχαία πέτρα
κι οι βροχοστάλες να πηδούν
πάνω απ' τη γης δυο μέτρα
και ν' αλαφροζυγιάζονται
σαν τις τρελές μαινάδες,
σαν το χορό στις Φοίνισσες,
στις Βάκχες, στις Τρωάδες,
και να κρατάει αλάθητα
το τέμπο και το ίσο,
το παγερό,τ' ασώπαστο
τ' αγέρι το βουνίσιο
κι η Πίνδος να χειροκροτεί
το θίασο το μέγα
οπού 'χει σάρκα τη βροχή
και τον αιθέρα γαίμα
κι απέ να βγαίνει στη σκηνή
το γόνυ για να κλίνει
του μέγα τραγωδού η μορφή
του γέρο-Ευρυπίδη,
στο Γραίγο, στην Ολύτσικα,
στην Πίνδο και στα νέφη,
ότι αυτοί είναι οι δάσκαλοι
τ' ανθρώπου σ' όσα πρέπει,
αυτοί κι οι πρωτοτραγωδοί
κι οι πρωτοκυβερνήτες
ψηλάθε απ' τις αιώνιες
αρχοντικές τους σκήτες
χίλιους αιώνες στη σειρά
κι αμέτρητους ακόμα
σαν θα ΄χει μείνει μοναχά
νερό στη Γη και χώμα.
Άγγελος
