(Τ' ομορφότερο, το πιο μακρύ καθημερινό ταξίδι μου, άμοιαστο και δίχως διόλου φράγκα : το ταίριασμα στίχων και μουσικών, την ώρα ακριβώς που τρέχω ψηλά στα βουνά, λεύτερος όσο το ποτάμι κι ο άνεμος, κι ανθρώπινος όσο τα ζουλάπια εκεί όξω ....Αλλιώτικος κάθε μέρα, κατά πώς παίζει κάθε φορά τον ταμπουρά του ο θρασκιάς της Πίνδου...)
Ο άθλος θρέφει το κορμί,
κι η τέχνη όμως το θρέφει,
η γλύκα του στιχοπλοκιού,
της μουσικής η μέθη,
να πλάθω, να πρωτογεννώ
τα που άλλος δεν εγέννα,
-άμοιαστος- με το αίμα μου
τη λύρα και την πένα,
να χαίρομαι να κοινωνώ
του κόσμου την ουσία,
την αρμονία, το υψηλό
και την αθανασία...
Μα, σαν τύχει και γίνονται
μαζί, τέχνη και άθλος,
λαλούν πουλιά στη φλέβα μου
κι αναγαλλιάζ ει ο Άθως,
λαφάκι τρέχω ακούραστο
κι άκακο, αθώο αγρίμι,
με την ορμή του ποταμού
με του βουνού τη μνήμη,
σάρκα αργασμένη απ' τον Νοτιά
κι απ' του ίδρωτα την άλμη,
νάρκισσος στης Ανοίξεως
την πορφυρή θαλάμη
ο σκανταλιάρης να πατά
ο Μάρτης τη σκαντάλη
να γέμω πέρα, απ' ερημιά
κι απ' εμορφιά και ζάλη,
να κάνω στίχο το βοριά
της Πίνδου τον απάχη,
τραγούδι τ' άστρο, την ιτιά,
το βράχο και το στάχυ,
ύμνος και θούριο ν' αντηχεί
πλασμένο εκεί επί τόπου
και ψαλμουδιά ευλαβική
στη σιγαλιά του όρθρου,
να 'ρχεται ο δέσποτας-θρασκιάς
με παπαδάκια-κράνα,
της Πίνδου ανάρια να βαρούν
την πέτρινη καμπάνα,
να με βλογάνε τρέχοντας
και να μεταλαβαίνω
τη γνώση και τον έρωτα
τον ήλιο και τον Γραίγο
και να μου δίνουν πρόσφορο
και υπερούσια ουσία,
την πέτρα και τον ποταμό
και την αθανασία,
κι όλο να τρέχω, κάθιδρος
της Αρμονίας περάτης
κι από την Πλάση όλη να υμνώ
πιότερο τα βουνά της,
ότι βουνό η μοίρα μας,
βουνό το ριζικό μας,
να κουβαλάμε τον βαρύ
ανθρώπινο Σταυρό μας,
βουνό και το κορμάκι μας
στης πόλης τη μαγάρα
κι ας θα το πάρει ο άνεμος
το χώμα κι η αντάρα.
Άγγελος
22 Φλεβάρη του 2013
