Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Να λες πως ήρθες στη ζωή/ και διάβηκες σαν δίνη(Ο Σιντ Μπάρετ κι ο Διονύσιος Σολωμός συζητούν περί Τέχνης)






 Σιντ Μπάρετ-Διονύσιος Σολωμός, δυο άνθρωποι της Τέχνης που συγγενεύουν αφάνταστα...και οι δυο τους, "σίγησαν" νωρίς...και οι δυο τους πέταξαν αλλιώτικα για κάμποσο, με τα φτερά του LSD ο πρώτος, μ' εκείνα του αλκοόλ (σε βαθμό αλκοολισμού)  ο δεύτερος...και οι δυο τους, "έφυγαν" αποτραβηγμένοι, ζώντας ολομόναχοι στο σπίτι τους...και το σπουδαιότερο, και οι δυο τους, αδιαφόρησαν πλήρως για το πώς θα εκληφθεί το έργο τους...απολάμβαναν, ως αληθινοί καλλιτέχνες, τη θεία στιγμή της δημιουργίας, τη σαγήνη της γέννας, το φιλί της αθανασίας δηλαδή...οι τεχνοκρίτες κι ειδικά για τον Σολωμό οι φιλόλογοι, φαιδρά ίσως , επιχείρησαν να ερμηνεύσουν τα ανερμήνευτα, δοκιμάζοντας να εισχωρήσουν στα άδυτα του ψυχισμού του, ζυγίζοντας(!) , μετρώντας(!) κι αποτιμώντας τελικά ,ωσάν μπακάληδες, αδυνατώντας να εννοήσουν στο ελάχιστο τι εστί αληθινή Τέχνη... 
...σ' ό,τι ειδικά,έχει να κάνει με τον Σιντ Μπάρετ τον ιδρυτή των Pink Floyd,πάντοτε, οι άνθρωποι θα ανακαλύπτουν μέσα στα (σχετικώς λίγα) τραγούδια του, ένα ταλέντο μεγαλύτερο από αυτό που τελικά κατέγραψε η ιστορική πραγματικότητα. Γιατί τα τραγούδια που έγραψε μόνος του ή με τους Pink Floyd, άλλοτε φωτεινά και άλλοτε σκοτεινά αριστουργήματα, «φωνάζουν» πως ο δημιουργός τους ήταν ένας σε βάθος καλλιτέχνης, που απολάμβανε το πόνημά του και απεχθανόταν τη διαδικασία που το συνόδευε...   
  ...σχετικά με το Διονύσιο Σολωμό, τώρα...το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. Ο Κώστας Βάρναλης περιέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε»... Οι πρώτες απόπειρες ερμηνείας του φαινομένου της αποσπασματικότητας ήταν περισσότερο εξωκειμενικές: η "αδυναμία" ολοκλήρωσης(!!!) ερμηνευόταν ως αιτία της απουσίας της κατάλληλης πνευματικής ατμόσφαιρας που θα του έδινε κίνητρο να ολοκληρώσει τα έργα του(!!!), ή της απουσίας ικανοποιητικής λογοτεχνικής παράδοσης την οποία θα μπορούσε να ακολουθήσει(!!!) , ή δίνονταν ψυχολογικές ερμηνείες σχετικά με τον αλκοολισμό του ποιητή(!!!!!!!!!!)...



  Σιντ :-Έκαμα, ποίησα, αρμόνισα, 
το αλλιώς, το αλλού και τ' άλλο, 
με δίκασα, με πόνεσα, 
με φόρτωσα μεγάλο 

σταυρό,  στα ίσια για να 'ρθεί
ψευτοϊσορροπημένη, 
η τόσο απ' τους θεούς ζωή 
ταλέντο φορτωμένη, 

τραγούδια ολίγα έγραψα, 
στο LSD χωμένος,
μες στα σκοτάδια μου έλαμψα, 
ταξίδια χορταμένος,

μα, απ' όλα πάνω, η θεία στιγμή,
της γέννας η σαγήνη, 
αυτό η τρανή είν' η απολαβή 
η Τέχνη οπού σ' αφήνει

Διονύσιος:-Τους στίχους μου τους κόλλαγα
στην κουπαστή του ανέμου
ποτέ μου δεν τα σκόλαγα 
τα ποιήματα, ποτέ μου, 

κι αν  είπαν πως ευθύνεται
η αιθυλική αλκοόλη, 
που δεν φανέρωσα ποτέ 
στην Ποίησή μου όλη 

"έργα", πάρεξ εδώ κι εκεί 
στίχους  χύδην γραμμένους
σαν κόκους χώμα που η βροχή 
αφήνει σκορπισμένους, 

δεν ξέρουν πως η θεία στιγμή, 
της γέννας η σαγήνη, 
αυτό η τρανή είν' η απολαβή 
η Τέχνη οπού σ' αφήνει.  

Σιντ-Διονύσιος (μαζί) : -Πώς κατεβαίνει ο ποταμός 
 σαν πυρκαγιά απ' το μέλλον,
πώς τη νυχτιά ένας ουλαμός
πιωμένων αρχαγγέλων,  

που  'χουν ρομφαία το φιλί  
κι ορθάνοιχτες φτερούγες
αγάπη να γιομίσει η Γη 
κι έρωτα άγιο οι ρούγες,  

να  φκιάσουν το καινούργιο ον
τη ράτσα την καινούργια 
ολόισια  από των ποιητών 
βγαλμένη τα τραγούδια,

πώς πάει η μάνα στο παιδί 
και το παιδί στη μάνα 
κι ο ερημίτης στη σιωπή 
για νά  'βρει τη νιρβάνα,  

 έτσι η ψυχή του αληθινού 

τραβάει του καλλιτέχνη, 
χωρίζει ολότελα απ' τον νου, 
γκρεμιέται, σπάει και πέφτει, 

ματώνει, γδέρνεται, βογκά, 
σαν το λαγό κρεμιέται, 
χάνεται, αγάλλεται, πονά, 
ξέψυχη ευχαριστιέται, 

 σαν νιώσει εκεί στη θεία στιγμή
της γέννας τη σαγήνη.
Αυτό η τρανή είν' η απολαβή 
η Τέχνη που σ' αφήνει, 

αυτό είναι μόνο αυτό, μηδέ  
 το "να νικάς τη λήθη",
μηδέ  η δικαίωση η μπλαζέ 
του αστείου του τεχνοκρίτη, 

μηδέ το χειροκρότημα, 
μηδέ κι η Ιστορία. 
Το βάσανο, το απόκτημα, 
η τρέλα, η αρμονία, 

να υψώνεσαι στο κύτταρο 
θεός , φωτιά και λάμπος, 
σαν έρμο μαυρολίθαρο 
που το ζηλεύει ο κάμπος, 

να λες πως ήρθες στη ζωή 
και διάβηκες σαν δίνη.  
Αυτό η τρανή είν' η απολαβή 
η Τέχνη οπού  σ' αφήνει.-  

Άγγελος 
2 Αυγούστου του 2013


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου