Τα σπίτια στο Καπέσοβο

Τα σπίτια στο Καπέσοβο,
οι χτίστες  τα  'χουν κάνει
με  πέτρα του Άθω και  πηλό
βαθιά  απ'  τον  Ιορδάνη.


Τα 'ναι ένα με τη μάνα-γης ,

φιλιούνται με το χώμα,

ιδρώνουνε τον Αύγουστο,

κρυώνουν το χειμώνα,

πίνουν το μύρο της βροχής
και  τ'  άρωμα της  γύρης,
μεθούν  οι  τοίχοι  κι  η  σκεπή,
μεθάει  κι  ο  νοικοκύρης

ρίχνει το ντέρτι το βαρύ, 
την πίκρα που τον τρώει,
απάνω απ' το θολό μυαλό,
 κάτω  στ'  ογρό  κατώι,

χώμα  να  σμίξει και νερό,
ν' ανθίσει, να βλαστήσει,
να γίνει γερο-πλάτανος
και μαύρο κυπαρίσσι,

με  τη  ζυγιά  του να  'ρχεται
ο  γκιώνης  να  λαλάει, 
τη μοίρα την ανθρώπινη
σα μάνα  ν'  αγαπάει.

..................................... 

Τα σπίτια στο Καπέσοβο,

τα δίπατα παλάτια,

να τα κοιτάς με ντροπαλά 
χαμηλωμένα μάτια.

Άγγελος

Στην Όαση στα Γιάννενα, οι φωτογράφοι

Στη φωτογραφία : Γιάννινα, 1980.Τρεις απόμαχοι φωτογράφοι, 
στην Όαση, πλάι στο πυξάρι...  


Απόμαχοι τρεις φωτογράφοι 
στην Όαση, πλάι στο πυξάρι, 
τον τέταρτο προσμένουν  νά  'ρθει  
φωτογραφία να τους πάρει,   


έτσι γλυκιά η μέρα  που  'ναι 
κι η Πλάση γιορτινά ντυμένη, 
αστραφτερή κι αυτοί να βγούνε   
φωτογραφία ζηλεμένη.   

Και κόντρα διπλοεξυριστήκαν' 
κι εντύσαν' τα καλά σκουτιά τους  
και τις καλές τραγιάσκες που είχαν,
όμορφοι  νά  'βγουν -χαλασιά τους.

Βγάλαν' ακόμα και τα χτένια, 
μαλλί -παλιά- που εσμίγαν' μαύρο!
Μα ο τέταρτος , στα μαρμαρένια 
τ' αλώνια ,εψές, εβγήκε μπάρκο.

Κι ετούτοι ακόμα περιμένουν 
και κάνουν πρόβα πώς θα βγούνε 
και φτιάχνονται και πόζα παίρνουν, 
και καρτερούν....Και  καρτερούνε..... 


Άγγελος 

Στην Πλατεία στα Γιάννενα, η Αύρα (σημερινή Όαση)

 Στη φωτογραφία : Γιάννινα,1915.Πλατεία. Καφενείον Αύρα.Η σημερινή Όαση... 


Αργότερα, Όαση το  'πανε , 
τότε το λέγανε Αύρα, 
τότε που όλα αντί ..εμπριμέ 
 ήτανε άσπρα ή   μαύρα.  
  
Η λίμνη -λάδι- δεξιά, 
το Μιτσικέλι πάνω,
στο πεζοδρόμιο τα ψηλά
σε πρώτο-πρώτο πλάνο

τηλεγραφόξυλα, η φωνή 
να  φτάνει ως την Αθήνα 
και στην κορφή τους οι φανοί 
σαν τα γειρτά τα κρίνα 

φωτίζουνε μιαν εποχή 
 μεστών κι ωραίων βίων
γιομάτη αλήθεια και ψυχή 
και βάσανα Αγίων. 

Άγγελος 

Δοξαστικό (της φτώχειας που τόσο δοκιμάζεται τούτον τον άγριο καιρό...)

Η μάνα η Φύση, ο Άνθρωπος
η Πλάση, ο Ναζωραίος,
το Φως ,το Χώμα, ο Ζέφυρος
και της ζωής το κλέος:


μαζί-μαζί τ' Ανθρώπινο,
τ' Άχραντο και το Θείο,
το Ταπεινό, τ' Αδόξαστο
και τ' Άγιο Μεγαλείο,


μαζί ο μυριόχρονος θνητός
ο γίγαντας κι ο νάνος,
αιθέριος και χωμάτινος,
άγιος και καλπουζάνος,


στα τέσσερα τόσον καιρό,
στα δυο ορθωμένος τώρα,
-στη φλέβα του άσωστο ιχώρ
το δάκρυ, η μοίρα , η μπόρα-


της Γης τ' Αλάτι και το Φως
κι ο μέγας μακελάρης,
ο μάστορας κι ο γκρεμιστής,
ο δούλος κι ο κιμπάρης,


που άδραξε του Ήλιου τη φωτιά
κι έριξε μπόι και ρίζα
κι επέταξε κι επάτησε
στων άστρων τη μαρκίζα,


κι άγγελος, ρόδο, ποταμός,
θάλλει, ευωδάει, αντέχει
κι όσα διαβήκαν προσκυνά
και σ' όσα θά 'ρθουν γνέφει :


"-Eγώ ειμί το φως , εγώ
τ' άστρο της Αλταμίρας,
το κολατσιό του σκώληκα,
ο πρωτογιός της φύρας,


εγώ ο ραβίνος κι ο μουλάς
Ανατολής και Δύσης ,
των πέντε ηπείρων ο αβάς ,
των θαλασσών δερβίσης


που 'χω τον Έσπερο τζαμί,
τον Άνεμο εκκλησιά μου,
τον Πόθο και τον Έρωτα
θεό και βασιλιά μου,


εγώ ειμί το Φως, εγώ
το φτωχοπεταλούδι,
χώμα, καημός και βάσανο
κι αγέρας και τραγούδι,


εγώ της πέτρας η ψυχή,
της Αρμονίας το σώμα,
ο Πλάστης Άγιων και θεών,
του Σύμπαντος το στόμα.

Εγώ ειμί το Φως.Εγώ !"


Άγγελος
10 Αυγούστου του 2012

Πού πάαινες, έρμε Κωσταντή; (Μνήμη Κώστα Κρυστάλλη)

 

(.. Κώστας Κρυστάλλης : ο αθάνατος ,όσο στέκουν ορθά τα βουνά κι αντηχούν βελάσματα οι στάνες, Ηπειρώτης ποιητής του βουνού και της στάνης..)

Πού πάαινες έρμε Κωσταντή, 

τι χάλευες στο άστυ, 
αίμα και δάκρυ και χολή 
να πίνεις κάθ' εκάστη ; 

Της πόλης το τελώνιο 
σ' ηύρε πουλί μονάχο, 

σε πότισε αντιμόνιο*

και  σ'  έστειλε στον τάφο. 

............................................

Πού πάαινες έρμε Κωσταντή, 
στον κάμπο και στην τύρβη; 
Στο κάδρο σου, μαύρο σκοινί

το παπιγιόν σε πνίγει, 

γειρτέ της Πίνδου κατιφέ,

σκιά στις Σκιές Του Άδου**,

ψάλτη Ηπειρώτη βροντερέ

τ' αγύριστου πελάγου.   

* αντιμόνιο : τοξικότατη ύλη-συστατικό των τυπογραφικών στοιχείων (Σε τυπογραφείο εργάστηκε ο Κρυστάλλης,για μεγάλο χρονικό διάστημα, στην Αθήνα...Εκεί, άρχισε να κλονίζεται ανεπανόρθωτα η υγεία του...)
** «Αι Σκιαί Του Άδου» : το πρώτο ποίημα του ποιητή 

 Άγγελος 
 2013-λεύτερη Πίνδος

Ιδού τ' ωραίο, το παλιό, τ' ασπρόμαυρο Ζαγόρι

Δεξιά:Ζαγόρι,1975.Το παλιό,ασπρόμαυρο, όμορφο Ζαγόρι του Αγγελόπουλου.Πριν το πατήσουν οι γιάπηδες με τα τετρακίνητα τσερόκι. Πριν πήξει στις ξενοδοχειακές μονάδες... (Η φωτογραφία απ' το blog javger.blogspot.gr)

Ιδού τ' ωραίο, το παλιό 
τ' ασπρόμαυρο Ζαγόρι, 
το κούρνιο* του Αγγελόπουλου, 
το πέτρινο βαπόρι, 

που 'χε  ναυτάκια αδέκαρα
με κάπες και τραγιάσκες 
είκοσι χρόνους με τα ζα 
και δέκα μετανάστες...  

Γιάπηδες τώρα το πατούν
και σάξονες τουρίστες.
Του δεκαπεντασύλλαβου 
και του κλαρίνου  οι μύστες  

κρυφά περνούν καμιά βραδιά 
σαν πέρδικες στο χιόνι, 
να πιει νερό της μνήμης τους
το πληγωμένο αηδόνι 

και φεύγουν πριν χαράξει η αυγή
-πιωμένοι σαλταδόροι- 
μη δουν σινιέ και παρδαλό 
τ' ασπρόμαυρο Ζαγόρι..

Άγγελος 

κούρνιο=το στέκι, η "φωλιά", εκεί όπου ..κουρνιάζει κάποιος

Στα "Ναυτάκια", ο Δημητράκης ο Μαντζαρόπουλος

Στη  -μοναδική! - φωτογραφία : Γιάννινα, 1977.Στον καφενέ "Ναυτάκια", στη Σκάλα, δυο βήματα απ' τη λίμνη. 

Ο  θρυλικός Δημητράκης Μαντζαρόπουλος , άρχοντας απόλυτος στη μοναξιά του, πίνει το καφεδάκι του...Αυτός κι ο ίσκιος του, που διακρίνεται πίσω του, μες στο κρύο τζάμι.... 

Η φωτογραφία είναι απ' το blog  του javger :

http://javger.blogspot.gr/p/blog-page_26.html

Ωσάν τον κυρ-Αλέξανδρο, τον Άγιο των γραμμάτων , 

το δείλι ευρήκε μοναχόν κι έρμον το Δημητράκη, 

δυο βήματα απ' τη δρόσο των λιμνίσιων των υδάτων, 

να κοινωνάει το σκέτο, στα "Ναυτάκια", καφεδάκι. 

Ήρθε μετά κι ο ίσκιος του, μέσα απ' το κρύο το τζάμι, 

ήρθε σουρνάμενο κι ένα φίδι* ψηλά στο χιόνι, 

ήρθε, παρέα κι ο στρατηγός ο Ζούκωφ** να του κάμει, 

ήρθε και της ψυχής του το νεκρό -η Μαρία***- τ' αηδόνι.  

Κι επαίξανε στην τράπουλα, στα ζάρια και στο τάβλι

                 τη λίμνη με τις χίλιες της τις βάρκες -ε γιαμόλα-

               και τη χρυσή του στρατηγού τη σπάθα τη μεγάλη

               κι όλους κι όλα τα κέρδισε ο Δημητράκης ! Όλα !

* φίδι στο χιόνι : το "φίδι στο χιόνι" κι ο Δημητράκης ..πήγαιναν μαζί.....το 'λεγε συχνότατα, στο παραλήρημά του....."φίδι στο χιόνι"... 

**Ζούκωφ : Ρώσος στρατηγός ο Ζούκωφ, τον οποίο ανέφερε ταχτικότατα  ο Μαντζαρόπουλος

***Μαρία : "φτου ! ξεφτιλισμένη Μαρία" έλεγε...θα ήταν η Μαρία, πιθανότατα, κάποιος νεανικός, ανευόδωτος έρωτας που τον βασάνιζε ως τα βαθιά του γεράματα...  

Άγγελος 

10 Οχτώβρη του 2012

Ο Νικολάκης της Τσιβούλας

Στη φωτογραφία : Γιάννινα, 1980. Ο Νικολάκης της Τσιβούλας, με το περιοδικό "Κούκλες" στην  ..ευτυχισμένη απαλάμη του.

Μ' έναν αέρα αμάραντης , κρουστής ελευθερίας 
να μπαινοβγαίνει από το εμπρός, ζερβό, σπασμένο δόντι,
ο Νικολάκης διάβαινε την Ανεξαρτησίας, 
σαν ήλιος του μεσονυχτιού και σαν τ' Αυγούστου χιόνι.   

Στο δρόμο, πλούσιοι και φτωχοί -όλοι του Χρόνου επαίτες-
κι ο Νικολάκης βασιλιάς κι άρχοντας,  με τις "Κούκλες" 
χάρτινο ρόδο ασπρόμαυρο  στης φτώχειας του τις στέπες,
στην απαλάμη του ν' ανθούν στήθια, μεριά και μπούκλες 

και σώματα αλαβάστρινα στη  ζηλευτή τους  νιότη, 
αφέντη και χαρεμιτζή να τον εβρίσκει η αυγούλα,  
και να τον βάφει, απέ, Χριστό, του ήλιου η αχτίδα η πρώτη,
να λάμπει η φτωχοπαναγιά  η μάνα του η Τσιβούλα... 

Άγγελος 
7 Οχτώβρη του 2012

Τα γαρούφαλα να μην τα κόβεις

Τα γαρούφαλα  να μην τα κόβεις, 
θα σε βρει μεγάλη συμφορά, 
θά  'βγει ο ήλιος τ' ουρανού ο δόγης 
 στάχτη να σε κάνει, φουκαρά.

Μα αν τα κόψεις, κοίτα να προκάνεις 
να καείς σαν φως μες στη φωτιά,  
με το πολυβόλο υπό μάλης 
με ψηλά σφιγμένη τη γροθιά.
 ....................................
Γαρούφαλό μου κόκκινο
δώσ' μου φωτιά να κάψω
τούτον τον κόσμο τον φτηνό,
καινούργιο να τον φτιάξω...

Άγγελος 
15 Μάη του 2013-επιστράτευση των καθηγητών

Έτσι πορεύαμε (...στις φτωχομάνες της Γης)

 

...η μουσική και η υπέροχη ερμηνεία είναι του  Νίκου Παπαδιώτη... 

Μια "φέτα ζάχαρη" 

με λίγο λάδι... 

Έτσι πορεύαμε, 

μάνα, ως το βράδυ ... 

Κι απ' έξω χιόνιζε.. 

Θυμάσαι, μάνα; 

Βοριάς αλώνιζε.. 

Θυμάσαι, μάνα ; 

Κι ύστερα αντρειεύαμε 

μ' ένα σου χάδι 

και δεν σκιαζόμασταν 

που  'χε σκοτάδι...

  

Κι έτσι μάς τράνεψες... 

Θυμάσαι, μάνα ; 

Έτσι μάς τράνεψες... 

Κοιμήσου, μάνα... 

Άγγελος

Του Γκάτσου η πένα (σαν σήμερα, πριν 21 χρόνια, πέθανε ο Νίκος Γκάτσος)

 

Στο Σολωμό, στον Παλαμά

και στου λαού τη μούσα,

του Γκάτσου εγύρεψε φτερά

η πένα η υψιπετούσα.    

Απλή γραφή ! Μεστή γραφή !

Γραφή να τραγουδιέται !

Ν' αναγαλλιάζει η ψυχή,

στο Σύμπαν να αμολιέται ! 

Με το λαό, για το λαό !

Πάντα ο λαός στη σκέψη,

να δίνει νόημα στο ρυθμό,

στην έμπνευση τη στέψη ! 

 .................................

Σάμπως δεν πρέπει η Ποίηση,

να 'ν' του λαού ψωμάκι ,

δίχως φανφάρες κι οίηση,

παρέα για το κρασάκι ; 

 ......................................

Mα πάει ο καιρός ! Πάει ο καιρός

κι οι χρόνοι οι ελπιδοφόροι

που 'ταν ο κόσμος δροσερός

κι οι ποιητές μαστόροι... 

Άγγελος

Του μπερντέ και του φτωχού το πάθος (3 χρόνια απ' το χαμό του Ευγένιου Σπαθάρη)

(....Εδώ στο τραγούδι, ο ορφανεμένος -πλέον- Καραγκιόζης, θρηνεί το χαμό του πατέρα-Ευγένιου Σπαθάρη)

(....στο τραγούδι όπως ακούγεται, τραγουδάνε τα παιδάκια της Γ' τάξης , συνοδεύοντάς με στο ακορντεόν...)

Άιντες , πατερούλη, μ' άφησες.
Τι θα γίνω το παιδί σου....
Ήρθε και σε πήρε ο Γιαραμπής
στον μπερντέ του Παραδείσου   

αχ κι ορφάνεψα,
πια δεν άντεξα,
στον μπερντέ ξημέρωσα μονάχος,
στο λυχνάρι του πασά,
έπεσα και κάηκα,
πατερούλη, σ' έχασα, ήσουν βράχος.   

Άιντες σαν θα φτάσεις σαν καπνός,
στων αγγέλων το μεϊντάνι,
άιντες να χτυπάει ο ταμπουράς,
δυνατά του Μακρυγιάννη,   

τα πουλιά να βγουν
και να τραγουδούν,
τις καμπάνες να βαράει ο Άθως
και να κλαίει η γης
και ο Γιαραμπής,
του μπερντέ και του φτωχού το πάθος. 

Άγγελος 
10 Μάη του 2009

Η εγκεφαλική ποιήτρια κυρία Κική Δημουλά

Δημοσίευση: 07 Μαϊ. 2013, 15:18

«Δεν τους αντέχω, πιάνουν και τα παγκάκια»

Αίσθηση προκάλεσαν σχόλια της Κικής Δημουλά για τους μετανάστες

"Δεν τους αντέχω, πιάνουν και τα παγκάκια" είπε η ποιήτρια Κική Δημουλά για τους μετανάστες στη διάρκεια εκδήλωσης γνωριμίας με τη γειτονιά της Κυψέλης...... 

http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231247258

 

Ποιήτρια εγκεφαλική 

 κι ουδόλως "ματωμένη"

η Δημουλά η κυρία Κική,

δήλωσε συγχυσμένη 

  

"...τους μετανάστες δεν μπορώ, 

πιάνουν και τα  παγκάκια" 

κι αμέσως στέρεψαν ,θαρρώ, 

τα κρύφια ποταμάκια 

 

που στίχους στάλαζαν σωρό 

τις νύχτες στα χαρτιά της. 

Και σ' άνυδρον τόπον πεζό 

επήγε μετανάστης 

 

η Δημουλά η κυρία Κική 

που τσάμπα απ' ό,τι εφάνη 

εποίει στίχους μια ζωή 

με ψεύτικο μελάνι. 

 

Άγγελος 

7 Μάη του 2013

Ο ταπεινός...ο κολοσσός.

  

Από της Γης τα θάματα και των βαθιών πελάω

κι απ' του αιθέρα τ' άχρονα μετέωρα τα λαμπρά,

απ' όλα ετούτα πιότερο τον ταπεινό νογάω

τον μπιστικό, το  σιδερά , το ναύτη, το σκαφτιά, 

ότι γλυκά ζυμώνεται μ' υπομονή κι αγάπη

με το νερό, το σίδερο, το χώμα και τα ζα,

με τη βροχή στο κούτελο, με το βοριά στην πλάτη,

στη γης, στο κύμα, στη φωτιά, στου λόφου τα ριζά, 

να φκιάσει με τ' ασήκωτο του ιδρώτα το στημόνι

τ' "απλά", τα "λίγα", τα "ευτελή", τα "καθημερινά",

να  τά  'βρουν όλα έτοιμα  ..στο πιάτο οι επιστημόνοι

να πάν' ψηλά τον Άνθρωπο , τον κόσμο πιο μπροστά, 

μα πάντα απ' τ' άλμα το ευγενές κι από την πρόοδο πίσω,

'π' της ράτσας το ξευγένισμα και το περίσιο Φως,

 με βλέμμα χαμηλά στη γη, κορμί παλληκαρίσιο,

ο ταπεινός υψώνεται ως τα νέφη κολοσσός!  

Άγγελος

2013-λεύτερη Πίνδος

Ο Μπόμπι Σαντς ο Ιρλανδός (1954-1981)

 ....Στις 5 Μάη του 1981, πεθαίνει στις εγγλέζικες φυλακές μετά από 66 μέρες απεργία πείνας,ο 27χρονος Ιρλανδός αγωνιστής του IRA Μπόμπι Σαντς.Το  βιογραφικό κείμενο  καθώς και  το ιστορικό της απεργίας πείνας του  ήρωα-μαχητή του IRA Μπόμπι Σαντς, διαβάστε το στο athens.indymedia.org  

Ποιος τον θυμάται τώρα πια 
-το '81 εχάθη-
τον Μπόμπι Σαντς τον Ιρλανδό 
των πόλεων τον αντάρτη;   

Σε μια του IRA αποστολή 
οι Εγγλέζοι τούς τη στήσαν' , 
το Μπόμπι Σαντς τον Ιρλανδό 
στη φυλακή τον κλείσαν' . 

Του πήραν και  τ' ασίγαστο
ρεβόλβερ το  παλιό του
του Μπόμπι Σαντς του Ιρλανδού,
που το  'χε σύντροφό του.
 ...................................
Φαϊ δεν έφαγε μπουκιά, 
και μπόρεσε ν' αντέξει 
ο Μπόμπι Σαντς ο Ιρλανδός 
μέρες εξήντα έξι . 

Τη μέρα την εξήντα εφτά, 
τα είκοσι εφτά πριν κλείσει, 
ο Μπόμπι Σαντς ο Ιρλανδός 
έγινε κυπαρίσσι, 

έτσι τσακνί που 'χε γενεί
μπουκιά χωρίς να τρώει 
ο Μπόμπι Σαντς ο Ιρλανδός 
σχεδόν δυο μέτρα μπόι .  
........................................ 
Αν δεις στο Μπέλφαστ  κόκκινο 
να τρίζει κυπαρίσσι, 
ο Μπόμπι Σαντς ο Ιρλανδός 
γνέφει να σου μιλήσει.

Τράβα και βάλε ένα παλιό 
ρεβόλβερ στα κλαριά του, 
ο Μπόμπι Σαντς ο Ιρλανδός 
να ..κάνει τη δουλειά του.

Άγγελος 
5 Μάη του 2013

Στ' Ανέσπερο το Ελληνικό το Φως

 
 (...Προχτές, έτρεξα ως την αρχαία Ακρόπολη της Καστρίτσας, 12 χιλιόμετρα ΝΑ των Ιωαννίνων... 
...Εκεί στην κορυφή του λόφου (750 μ. ), σώζονται τα λείψανα αρχαίας κλασικής οχυρωμένης ακρόπολης με ελληνιστικές και ύστερες φάσεις, η οποία ταυτίζεται με την Τέκμωνα, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη των Μολοσσών. Μέσα στην ακρόπολη, σε πλάτωμα στο κεντρικό σημείο του λόφου και πάνω σε τμήμα του αρχαίου τείχους κτίστηκε τον 11ο ή τον 12ο αιώνα, η Ιερά Μονή Καστρίτσας, αφιερωμένη ήδη από το 14ο αιώνα στη Σύλληψη του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου...) 

Στες εκκλησιές, είχα καιρό να πάω...Απ' τα μικράτα.... 
Κι ας οι σεπτοί οι Βυζαντινοί με θέλγανε οι ψαλμοί... 
Ώσπου σε δυο μαζί εκκλησιες, μ' έβγαλε χτες η στράτα:
σ' ορθόδοξη , κι οργιές πιο 'κεί, σ'  αρχαία ελληνική... 

Κοντά-κοντά το εικόνισμα του Πρόδρομου τ' Αη-Γιάννη, 
με τον βαρύ τον πέτρινο του Δία το βωμό,   
κοντά-κοντά η  Πελασγική Ακρόπολη -στεφάνι 
στο λόφο-  με τους κάτισχνους Αγίους και το σταυρό. 

Κι όπως η φύση η ανθρώπινη μ' οδήγησε να πέμψω 
μια δέηση, έτσι που  'τρεχα, ν' αντέξει το κορμί 
τον κάματο , δεν ήξερα μπροστάθε να διαλέξω  
πού να σταθώ, στα τείχη ή  στ' Άγιο Βήμα στην κορφή.

Κι απόμεινα ώρα, κάθιδρος, στο λόφο τον αρχαίο, 
στου δειλινού το μούχρωμα το μωβ το εαρινό, 
ν' ακούω μια τον Απόλλωνα και μια το Ναζωραίο,
καθώς τα νέφη εσήμαιναν γλυκόν εσπερινό.
  
Κι αλλόκκοτα ως παράδερνε στη φλέβα μέσα το αίμα
κι έστεκα αρχαίος Πελασγός μαζί και χριστιανός,
στον Ιορδάνη ο μισός, κι ο άλλος μισός στη Νέδα,
βαφτίστηκα στ' Ανέσπερο το Ελληνικό το Φως.

Άγγελος 
3 Μάη του 2013 

Γιαννιώτικο Πάσχα του 1900, έξω απ' τη Μητρόπολη . . .

 

Στη φωτογραφία : Γιάννινα, 1900.Τουρκοκρατία.Πάσχα έξω απ' τη Μητρόπολη. 

Μάτια καθαρά, βαθιά κι ολόισια.Πρόσωπα δυνατά,που σημαδεύουν το χώρο και το χρόνο. 

Άνθρωποι αληθινοί σαν ποτάμια που κυλάνε, θαρρείς, αιώνια εκεί που πρωτοδιάβηκαν.... 

Πάσχα..Χίλια εννιακόσια... 

Έξω απ' τη Μητρόπολη. 

Κάνα-δυό στην τσέπη  γρόσια... 

Φέσι κόκκινο, κερί,

μάτι ωσάν πουλιού στα βρόχια:

ίσιο, καθαρό, βαθύ! 

Τσούρμο, που  το  κάνει η φτώχεια,

μέγα ποταμό φαρδύ 

να κυλάει ίσαμε τώρα, 

τράβα να το αφουγκραστείς, 

βράδυ δώδεκα η ώρα 

θα τ' ακούσεις -μη βιαστείς- 

σα σφαχτάρι που βογκάει

σα  βοή μυριόστομη

σαν τον γκιώνη που πονάει,

έξω απ' τη Μητρόπολη... 

Άγγελος 

Κι η άνοιξη πλημμύριζε τις στράτες ...

 

Η άνοιξη πλημμύριζε τις στράτες.

Μεθούσαν τα κυκλάμινα.

Στο δρόμο, κάτι γέροι αγωγιάτες

τραβούσαν για τα Γιάννινα.

....................................

Εζύγωνε  το  τέλος  του  Απρίλη...

Γλυκό  Μεγαλοβδόμαδο...

Τρεμόπαιζε  στου  ζέφυρου  τα  χείλη

το  γαλανό  τ'  απόβραδο.

 ....................................

Στον  ήσυχο  το  λόγκο  νυχτωμένοι,

μικρά  γιατάκια  στρώσανε

κι  απ'  το  μακρύ  το  δρόμο  αποσταμένοι,

να  κοιμηθούν  ξαπλώσανε... 

Κι  όπως  καθένας  είχε  τον  καημό  του

-στράφι  η  ζωή  ...δεν  άνθισε-

κατέβηκε  ο  Χριστός  απ'  το  Σταυρό  Του

κι  ανάμεσά  τους  κάθισε.

Κι  η  άνοιξη  πλημμύριζε  τις  στράτες... 

  
Άγγελος

Η Κέρκυρα η Σολωμική

 (... Κερκυραϊκό ανοιξιάτικο τοπίο...photo : Γαβρίλης Κοσμάς) 

Στην ώρα της την πιο καλή 
στο ξύπνημα του Απρίλη, 
η Κέρκυρα η Σολωμική 
μετράει φιλιά στα χείλη 

 απ' τον ανθό τον πορφυρό 
κι απ' το δροσάτο χόρτο 
που μυρωμένο τον ντορό 
του Γραίγου νιώθει πρώτο, 

του Γραίγου που  'χει τα καρτέλ
των ποιητών στις πλάτες 
μακριά από rooms to let,hotel, 
τουρίστες και πελάτες. 

Άγγελος 
Μ. Παρασκευή,3 Μάη του 2013 

Η ζυγαριά

 

(τραγουδάνε τα παιδάκια της Γ' ταξης...)

Στου  κόσμου  τη  βεράντα,

στης  Πίνδου  τα  βουνά,

σκουριάζει  μια  παλάντζα,

μια  παλιοζυγαριά.

Ολημερίς  ζυγιάζει

ζωή  και  θάνατο

και  τρίζει  μ' όποιον  φεύγει

μπροστά  απ'  τη  μάνα  του.

Σκεβρώνουν  οι  αρμοί  της,

τα  σίδερα   λυγούν

και  τα  βουνά  μαζί  της

ραγίζουν  και  βογκούν.

Έχει  δυο  πήχες  στόμα

κι  αλέθει τον  καιρό,

τον  κάνει  μαύρο  χώμα,

λιθάρια  και  νερό. 

 Άγγελος